Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού..!

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Ριζωμένος στις καρδιές μας

Μια μορφή ταυτισμένη με την περηφάνια, την ανθρωπιά, την αγωνιστικότητα, υπήρξε ο Νίκος Ξυλούρης, ο οποίος – στις 8 Φλεβάρη του 1980 – «έφευγε» για το στερνό «ταξίδι». Ηταν μόλις 44 χρόνων! Είχε, όμως, προλάβει να μας διδάξει πολλά για το ρόλο του καλλιτέχνη, τη στάση απέναντι στην τέχνη του και στην κοινωνία. Πάνω απ’ όλα, πρόλαβε να μας κάνει κοινωνούς της σπάνιας ερμηνείας του. Να κάνει τα ριζίτικα κτήμα του κόσμου, να μοιράσει αμέτρητες συγκινήσεις, τραγουδώντας κορυφαία έργα Ελλήνων δημιουργών. Και ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος και ερμηνευτής ρίζωσε βαθιά στις καρδιές, όχι μόνο των Κρητικών, μα ολόκληρης της Ελλάδας και πέρα απ’ αυτήν… Ποτέ άλλοτε καλλιτέχνης, που συνέδεσε το όνομά του με την παραδοσιακή μουσική, δεν κατάφερε να ξεφύγει από τα στενά «δεσμά» του είδους και να γνωρίσει την πανελλαδική αποδοχή. Ο Νίκος Ξυλούρης, χάρη στο ταλέντο και στον οίστρο του, έκανε αγαπητό το κρητικό ιδίωμα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ποτέ άλλοτε τραγουδιστής δεν πέρασε από το δημοτικό τραγούδι στο λόγιο, όχι μόνο χωρίς απώλειες, αλλά, αντίθετα, με δάφνες γενικής αναγνώρισης, συμπάθειας και δικαίωσης. Μέσα σε μια δεκαετία, κάλυψε τεράστια ποσότητα έργου υψηλής ποιότητας και καθολικής παραδοχής. Τραγούδησε Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Χάλαρη, Λεοντή, Κόκκοτο, Ανδριόπουλο, Ανδρεόπουλο, Γκάτσο, Γεωργουσόπουλο, Σεφέρη, Σολωμό, Κινδύνη, Ρίτσο, Φέρρη κ.ά.

Ο Νίκος Ξυλούρης, ο Κρητικός λυράρης και τραγουδιστής, ο καλλιτέχνης και αγωνιστής κυριολεκτικά, δέσποσε τη δεκαετία του ’70, σηκώνοντας στις πλάτες του το προοδευτικό τραγούδι τα χρόνια της δικτατορίας και στις αρχές της μεταπολίτευσης, ενώ σφράγισε με τη φωνή του κάποιες από τις πλέον δυνατές στιγμές του ελληνικού τραγουδιού του 20ού αιώνα. H ξεχωριστή φωνή του, που φιλοξενούσε στα πατήματα και στις αναπνοές της τα αρώματα της Κρήτης, μα και της ποίησης του Ρήγα, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου και άλλων σπουδαίων ποιητών, τον έκανε ανίκητο στο χρόνο, στη λήθη. Μαζί και το σπάνιο ήθος του, που τον έκανε να στέκεται πάντοτε πάνω από μικρότητες και συμβιβασμούς.

Ο Ψαρρονίκος, που γαλουχήθηκε με τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και της αξιοπρέπειας, ήταν πάντα παρών στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες του λαού μας, με αποκορύφωμα τη δυναμική παρουσία του δίπλα στους εξεγερμένους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Δε δίστασε να βρεθεί κοντά στους «ελεύθερους πολιορκημένους» φοιτητές για να τους εμψυχώσει. Σ’ αυτά τα παλικάρια, που τον έκαναν στις μαύρες μέρες της δικτατορίας να νιώθει περηφάνια, τραγούδησε το «Πότε θα κάμει ξαστεριά…». Αυτή η αγέρωχη στάση του τον έφερε αντιμέτωπο με τους διωγμούς της χούντας.

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 8 Φεβρουαρίου , 2014