.. και αν μικρός είναι ο τόπος και το θέλει και μπόρει τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι..»

Είναι τόσα που θέλω να γράψω άλλα τόσα που θέλω να πω..τα τελευταία εικοσιτετράωρα με τις ειδήσεις να μας κατακλύζουν και τη θηλιά να σφίγγει στο λαιμό μας από τους ευρωπαίους «συμμάχους» για αποδοχή του κουρέματος και ότι με αυτό συνεπάγεται, ζούμε πραγματικά το «τέλος της ιστορίας». Τη δικής μας ιστορίας, μιας ιστορίας γεμάτη με σπατάλες, αγορές, ταξίδια και ευμάρεια που ο κύπριος λίγο πολύ το είχε. Μιας ιστορίας χωρίς ουσιαστικές διεκδικήσεις, με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα σε ένα περιβάλλον βέβαιο και ευοίωνο για όνειρα και σχεδιασμούς για το μέλλον..για σπουδές..κατοικία.. οικογένεια..καριέρα… Και όλα αυτά άλλαξαν εν ριπή οφθαλμού σε μια νύχτα, ενώ ετοιμαζόμαστε για ένα τριήμερο ξεφάντωμα στα καρναβάλια, οι μάσκες των σκοτεινών συμφερόντων του ΔΝΤ και της τρόικας έπεσαν και μαζί τους έπεσε και η δική μας αυταπάτη!

Ο δρόμος της τρόικας ξέραμε ότι ήταν δύσκολος και ανηφορικός. Βλέπαμε τι γινόταν γύρω μας αλλά λέγαμε «Καλά…! Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους…» και νομίζαμε ότι θα ξεπερνούσαμε το σκόπελο μα κάτι «ψιλά» μέτρα τα οποία μας επέβαλαν. Και πάλι όμως, όπως τόσες φορές στην ιστορία μας, δεν προβλέψαμε το κακό που ερχόταν, δεν υπολογίσαμε σωστά τα όσα σε ξένα μαγειρεία προπαρασκευάζονταν και πιαστήκαμε εύκολα στη φάκα των εκβιασμών και των απειλών. Βλέπαμε τον κόσμο στην Ευρώπη στους δρόμους και μας φαίνονταν τόσο μακριά και απόμακρα όλα αυτά σαν να ζούσαμε το δικό μας παραμύθι αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Και ξαφνικά ξυπνήσαμε στους δρόμους, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων με ένα κοινό φόβο και μια κοινή έγνοια για το μέλλον της πατρίδας μας και το δικαίωμα μας στη ζωή και στην αξιοπρέπεια.

Και ξαφνικά το βόλεμα του καναπέ δεν ήταν άνετο, η παρακολούθηση δεν ήταν απαθής και η ένταση των συναισθημάτων της οργής και της αγανάκτησης δεν έλεγε να κοπάσει. Τι θα γίνει;; πως καταντήσαμε έτσι;;; τι θα κάνουμε;; πώς να αντισταθούμε;; θα τους αφήσουμε να μας κάνουν ότι θέλουν αυτοί;; Και εγώ να καλούμε να απαντήσω στη πολυαγαπημένη μου μητέρα που χρόνια τώρα ανέλαβε και τους δύο ρόλους λόγω της απώλειας του πατέρα.. «και εγώ που δούλεψα δύο χρόνια περισσότερα (μετά τη σύνταξη) καθαρίζοντας σκαλιά και γραφεία για να φυλάξω κάτι τις για σένα θα μου τα πάρουν και εμένα;;» τι να πεις και τι να απαντήσεις..δεν ξέρει από τρόικες και ΔΝΤ, δεν ξέρει από κεφάλαιο και καπιταλισμό, μνημόνια ομόλογα και spreads…δεν ξέρει από οικονομικούς πολέμους και επιβουλές των λήσταρχων της υφηλίου (που όσο και αν ήταν γραφικό και άτοπο από τον προηγούμενο πρόεδρο το δίκαιο του το είχε όταν τους κατονόμαζε έτσι).

Δεν είχα απαντήσεις δεν είχα λύσεις..και όλο η οργή φούσκωνε..Την φόρτωσα και εγώ στο αυτοκίνητο με το άλλο μου μισό και κατέβηκα στους δρόμους. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων με την ίδια όμως οργή. Όλοι από διαφορετικούς χώρους και χρωματισμούς αλλά από την  ίδια πατρίδα και τον ίδιο εμπαιγμό. Σάστησα λίγο, συνηθισμένος σε πορείες με «ομοιογενή πληθυσμό» το βρήκα λίγο άβολο αλλά ήμουν εκεί από πίστη ότι μπορεί να αλλάξει κάτι;, από την οργή αυτών που αποφασίζουν χωρίς εμένα;, από το άδικο; δεν ξέρω αλλά ήμουν εκεί..! Ως απάντηση στην μητέρα μου, ως χρέος στους ανθρώπους που όπως τον πατέρα μου αφιέρωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον, ως ανάγκη να αγωνιστούμε για τη ίδια μας τη ζωή, ως πίστη για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για το μέλλον μας και των γενεών που θα έρθουν. Για να μπορώ να κοιτάξω κατάματα το παιδί μου κάποια μέρα όταν με ρωτήσει και εσύ τι έκανες μπαμπά για όλα αυτά που μας συμβαίνουν… 

Είναι δύσκολο να μιλάς για ελπίδα σε καιρούς που η απόγνωση σε κυκλώνει αλλά χθες σε κάποια στιγμή αφέλειας και ανοησίας που διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες έσυραν τις διαφωνίες τους στο προσκήνιο, έγινα μάρτυρας ενός πρωτόγνωρου περιστατικού αφού μετά από λίγα δευτερόλεπτα τους είδα να φωνάζουν όλοι μαζί «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος».. Ίσως η ελπίδα να υπάρχει επιτέλους σε αυτό το τόπο και ο λαός ενωμένος να αντιμετωπίσει τα κακά που έπονται. Η δύναμη της απόγνωσης μπορεί να κρύβει και τη δύναμη της ελπίδας για το καλύτερο όπως είπε πρόσφατα ο κ Κουσούλης επιστήμονας της πολιτικής και ίσως όντως να έχει εν πολλοίς δίκαιο. Το πανό γράφει «if they don’t let us dream we won’t let them sleep” και θα με βρείτε ακριβώς δίπλα…!